دیوار

دیوار

ای شنوای همه دردم

نوازشگر تن سردم

این غم جدا کرده بند از بندم

دیوار! هوا سرد است

طوفان، طوفان غم و درد است

ببین من نیز همچون تو

رنگ ز رخسارم رفته است

دیگر خنده ز لبانم رخت بربسته است

دستانم سردو زانوانم سست است

دیوار

تنها خواسته ام ز تو

فقط همین یک کنج است

دیوار..... پناهم ده هوا سرد است

                                  duman                                

در تُنگ کوچکم یک جا نبود!!؟

مگر

در تُنگ کوچک من، جا نبود!!؟

این تُنگ،  تَنگ بود، دریا نبود

اما

از برای شیطنت آب آن زلال که بود

آسمانم وسعتی چندان نداشت

اما

از برای پرواز ، رنگ تُنگم آبی که بود

عمق باورم عمیق بود

اما

 عمق تردیدت عیقتر

                                          duman

تو مرگ دلم را ببین و برو

د ربستن پیمان ما تنها گواه ما شد خدا

تا این جهان برپا بود این عشق ما بماند بجا

تمامی دینم به دنیای فانی

شراره عشقی که شد زندگانی

به یاد یاری خوشا قطره اشکی

به سوز عشقی خوشا زندگانی

همیشه خدایا محبت دلها

به دلها بماند به سان دل ما

که لیلا و مجنون فسانه شود

حکایت ما جاودانه شود

تو اکنون ز عشقم گریزانی

غمم را ز چشمم نمی خوانی

از این غم چه حالم نمی دانی

پس از تو بمونم برای خدا

تو مرگ دلم را ببین و برو

چو طوفان سختی ز شاخه ی غم

گل هستیم را بچین و برو

که هستم من آن تک درختی

که در پای طوفان نشسته

همه شاخه های وجودش

زخشم طبیعت شکسته

دیوار هم فهمید

چهار دیواری که اتاق را به حصار کشیده اند دیشب باهم سخن می گفتند که چرا سکوت بر من جاریست و این گونه بی عبور گشته ام.

دیوار هم فهمیده است که وقتی  کنج اتاق می نشینم و به او خیره می شوم به چه می اندیشم.

آری به چگونگی آشناییمان که فیلم گونه از روبروی چشمانم عبور می کند و سکوت و سکونی سنگین بر تمام لحظه هایم حاکم می شود و مرا از جسمم دور وبه خودم نزدیکتر می کند.

تمام خاطراتی که ازشب بیداری هایمان، حرفایمان، خنده هایمان، گریه های خالصانه و تک تک لحظه ها بریاد مانده، محرک امواج خروشانی می گردد که هر لحظه کشتی شناور در سینه ام را به تلاطم می کشد ویک آن هست و نیستم را در درون غرق می سازد و فقط تک جمله ات در آخرین شب، تخته پاره ای می شود که تن در هم شکسته مرا به روی امواج شناور می سازد.

 ولی نمی دانم چرا به ساحل نمی رساندم.

                                                                duman

یازماییم نئیله ییم؟!؟!

ایندی سنسیزم

تک – تنها یول لاردا

ایز قویوب گئتمیسن

                  قلبیمده، خاطیره لریمیده

بوغولورام گؤزومون یاشیندا

ال – ٱیاق چالماییم نئیله ییم؟!

اللریم نئیله سین؟!

سؤزلری یازماسین نئیله سین؟!

اورک درده نه دئسین؟!

                  سنسیز نئله سین؟!

چکدیگیم دردی سن بیلمه دین

قالمیشام تک – تنها یوللاردا

                                                                   duman

تنهالیق

یئنه آخشام

یئنه تنهالیق

یئنه خیاللاردا اوره ک دالدالاندی

خیالدان خیالا آتیلیر کؤنلوم

خولیالار الیندن آلیشیر کؤنلوم

یئنه ده آخشام

یئنه ده تنهالیق

غملر الیندن دیزلریمی قوجاقلاییب

اورگیمین آتشینه

منده یانیب

بیر بولود تک اوزه رینه یاغمیشام

قارانلیغی چکیب اوزومه

حزین حزین آغلامیشام

                                   duman

با غمش باز بمان

سر خود را مزن اینگونه به سنگ

دل دیوانه  ی تنها دل تنگ

منشین در پس این بهت گران

مدران جامه جان را مدران

مکن ای خسته درین بغض درنگ

دل دیوانه ی تنها دل تنگ

پیش این سنگدلان قدر دل و سنگ یکی است

قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی است

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یارترین

سینه را ساختی از عشقش سرشارترین

آنکه می گفت منم بهر تو غمخوارترین

چه دل آزارترین شد چه دل آزارترین

نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند

نه همین در غمت اینگونه نشاند

با تو چون دشمن دارد سر جنگ

دل دیوانه ی تنها دل تنگ

ای دل

ناله از درد مکن

آتشی را که در آن زیسته ای سرد مکن

با غمش باز بمان

سرخ رو با ش ازین عشق و سرافراز بمان

راه عشق است که همواره شود از خون رنگ

دل دیوانه ی تنها دل تنگ

                                                 فریدون مشیری

سرد شدی

به گمانت

من نمی دانم که ازم سرد شدی؟

فکر دوری و جدایی پروراندی و بی روح و بی رنگ شدی؟

چون فاصله بود سخت شدی؟

                     بر دل شیشه اییم سنگ شدی؟

نامهربان سرد شدی

بر تن خسته ی من که فتاده به زمین

                                         برف شدی  

                                                سرد شدی

                                                                                                    duman

                             

سرد شدی

سرد شدی مثل این هوا

مثل این روزها وشبها،

                        سرد سرد سرد ..........

ابری شدی

           لااقل ببار

                            شاید کمی از این غبار کم کنی

 شاید ببینی آنچه پشت این غبار مدت هاست

                                               منتظر دیده شدن ایستاده.

                                                           (نمیدونم از کیه)

سرد می بینم نگاهت را

گر چه می دانم که می خواهی ،کج کنی از عشق راهت را

می پذیرم درد را وقتی ، دوست داری اشتباهت را

نه، تو حالم را نمی دانی ! درد دارد این که ناچاری

از  میانِ راه بشناسی ، دوستانِ  نیمه راهت را

فکر کن دیوانه ای باشی ، غرقِ تنهایی که می گیرد

نیمه شب یک مرد با قلاب  از میانِ  حوض ماهت را

فکر کن در دستِ تقدیری ،  نا گزیر از ماندن و دیدن-

- رنجِ  شطرنجی که یک سرباز، مات خواهد کرد شاهت را

خوب اما دیر فهمیدم، عشق یعنی: خوش، ادا کردن

از سلامِ  اولین دیدار، تا خدا پشت و پناهت را

خیره شو در چشمهایِ من ، تو نگاهت تازگی دارد

تازگی ها  گر چه از تردید ، سرد می بینم نگاهت را

حب حسین

ظهر عاشوراست. اولین روز محرم که شد بخودم گفتم باید تا روزعاشورا یچیزی بنویسم.

بنویسم از حب و ارادتی که نسبت به امام حسین(ع) دارم. در نظرم بود که چون  عشق حسین در دلم بی نهایت است، نوشته ام بهترین نوشته خواهد شد.

اما محرم امسال از هم پاشیدم. خرد شدم و شکستم. تا به امسال از سر جهل، بی راهه رفتم. در خواب غفلت بودم وسرم همچو کبک در برف و خبر نداشتم. منکه همه افتخارم شیعگیه علی بود و همه چیزم حب حسین حال دریافتم هرچه از شیعه بودن فهمیدم غلط بود. آنچه از حب حسین در دل داشتم اشتباه است. شیعه نه آن چیزی است که من هستم. عشق حسین نه آن چیزی است من در دل دارم. شیعگی و عاشقی چیزی دیگر است. من شیعه بودم بی آنکه علی و راه علی را بشناسم. عاشق بودم بی آنکه حسین و راه حسین را بشناسم. من شناخت نداشتم و کور بودم.

وای برمن وای برمن- تا به این روز همه را بر باد دادم.  

با خشونت هرگز ...

سخت آشفته و غمگین بودم…
به خودم می گفتم:
بچه ها تنبل و بد اخلاقند
... دست کم میگیرند
درس ومشق خود را…
باید امروز یکی را بزنم ، اخم کنم
و نخندم اصلا
تا بترسند از من
و حسابی ببرند…
خط کشی آوردم ،
درهوا چرخاندم...
چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید !

اولی کامل بود،
دومی بدخط بود
بر سرش داد زدم...
سومی می لرزید ...
خوب، گیر آوردم !!!
صید در دام افتاد
و به چنگ آمد زود...
دفتر مشق حسن گم شده بود
این طرف، آنطرف، نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه؟؟؟
بله آقا، اینجا
همچنان می لرزید...
پاک تنبل شده ای بچه بد
به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند
ما نوشتیم آقا

بازکن دستت را...
خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم
او تقلا می کرد
چون نگاهش کردم
ناله سختی کرد...
گوشه ی صورت او قرمز شد
هق هقی کردو سپس ساکت شد...
همچنان می گریید...
مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله

ناگهان حمدالله، درکنارم خم شد
زیر یک میز،کنار دیوار،
دفتری پیدا کرد ……
گفت : آقا ایناهاش،
دفتر مشق حسن

چون نگاهش کردم، عالی و خوش خط بود
غرق در شرم و خجالت گشتم
جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود
سرخی گونه او، به کبودی گروید …..

صبح فردا دیدم
که حسن با پدرش، و یکی مرد دگر
سوی من می آیند...
خجل و دل نگران،
منتظر ماندم من
تا که حرفی بزنند
شکوه ای یا گله ای،
یا که دعوا شاید
سخت در اندیشه ی آنان بودم
پدرش بعدِ سلام،
گفت : لطفی بکنید ،
و حسن را بسپارید به ما

گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟
گفت : این خنگ خدا
وقتی از مدرسه برمی گشته
به زمین افتاده
بچه ی سر به هوا،
یا که دعوا کرده
قصه ای ساخته است
زیر ابرو وکنارچشمش،
متورم شده است
درد سختی دارد ،
می بریمش دکتر
با اجازه آقا …….

چشمم افتاد به چشم کودک...
غرق اندوه و تاثرگشتم
منِ شرمنده معلم بودم
لیک آن کودک خرد و کوچک
این چنین درس بزرگی می داد
بی کتاب ودفتر ….

من چه کوچک بودم
او چه اندازه بزرگ
به پدر نیز نگفت
آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم

عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم
من از آن روز معلم شده ام ….
او به من یاد بداد درس زیبایی را ...
که به هنگامه ی خشم
نه به دل تصمیمی
نه به لب دستوری
نه کنم تنبیهی

یا چرا اصلا من
عصبانی باشم
با محبت شاید،
گرهی بگشایم

با خشونت هرگز ...
با خشونت هرگز ...
با خشونت هرگز ...

اتفاقی شبیه به این واسه منم افتاد. کلاس پنجم بودم واسه کاری که نکردم کتک مفصلی خوردم. اونروز تمام ساعت مدرسه رو گریه کردم. چون  ضربه های سنگین آقای حسن زاده باعث شد سرم محکم به دیوار بخوره و سردرد گرفتم. امتحان دیکته هم که داشتم. خیلی خودمو واسه امتحان آماده کرده بودم. ولی گریه های بی امانم  سوی  چشمامو گرفته بود. واسه امتحانی که داشتم خرابش می کردم عذاب می کشیدم. آقای حسن زاده فقط گفت برو صورتت رو بشور. جناب آقای حسن زاده اونروز دلمو شکوندی ولی هرجا هستی شاد باش.

منه یار اول

باخ عشقیوه دوشدوم اودایاندیم منه یاراول      یاندیم گئجه گوندوز سنی آندیم منه یار اول

آوازه ی عشقیم یئنه دیلدن دیله دوشودو         غفلتده ایدیم بیردن اویاندیم    منه یار اول

پروانه یه سوردوم اوزامان سن نیه یاندین          آتش یاخار عشق اهلینی قاندیم منه یاراول

یالقیز گئجه لرده منی ای یارگلیب اوخشا         اوخشادئمه سینلرکی اوساندیم منه یاراول

مجنونی گؤروب لیلی فراقینده   غم ائیلر          مجنون   زمانم  کی  دایاندیم   منه یار اول

خاری بوراخ ای گل دئدیلر بولبوله رحم ائت        بولبول  کیمی حسرتلره یاندیم   منه یاراول

                              یالواردی بوجان کی گئدیب اغیار ایله گزمه

                             سندن سورا من  هرکسی داندیم منه یار اول

   Mariya.duzali

شگفتا وقتی که بود...

شگفتا وقتی که بود نمیدیدم

وقتی میخواند نمیشنیدم

 وقتی دیدم که نبود

 وقی شنیدم که نخواند

چه غم انگیز است وقتی که چشمه های سردوزلال

 در برابرت میجوشد

 و میخواند

 و می نالد

 تشنه ی آتش باشی و نه آب و چشمه که خشکید

 چشمه که از آن آتش که تو تشنه ی ان بودی بخار شد

 و به هوا رفت و آتش کویر را تاخت و در خود گداخت

 و از زمین آتش روئید

 و از اسمان آتش بارید

 تو تشنه ی اب گردی

 و نه آتش

 و بعد عمری گداختن از غم نبودن

 کسی که تا بود از غم نبودن تو می گداخت...

                             دکتر شریعتی                                                           

شرط عشق

پیش   از    آنی که  عزادار   محرم باشی

سعی کن درحرم  دوست تو محرم   باشی

خاک ازحُرمت شش گوشه او حُرمت یافت

گر    شوی  خاک رهش   قبله عالم باشی

منزلت  نیست   ترا بی   مدد   مهرحسین

گرچه    موسی شوی  و عیسی مریم باشی

گرچه نیکوست  به اندوه و غمش ناله زدن

سعی کن زینت این روضه و پرچم   باشی

همره  زمزم   اشکی   که   ترا   بخشیدند

می توان   مُحرم     بیت لله   اعظم    باشی

شادی  هر   دوجهانت   بخدا    تأمین  است

گر    در   این ماه عزا همسفرغم    باشی

صاحب بزم حسین است،علی  وزهرا

نکند غافل ازاین محفل  ماتم      باشی

به هماندست  و سروسینه مجروح  قسم

شرط عشق است براین زخم تومرهم باشی