شگفتا وقتی که بود...

شگفتا وقتی که بود نمیدیدم

وقتی میخواند نمیشنیدم

 وقتی دیدم که نبود

 وقی شنیدم که نخواند

چه غم انگیز است وقتی که چشمه های سردوزلال

 در برابرت میجوشد

 و میخواند

 و می نالد

 تشنه ی آتش باشی و نه آب و چشمه که خشکید

 چشمه که از آن آتش که تو تشنه ی ان بودی بخار شد

 و به هوا رفت و آتش کویر را تاخت و در خود گداخت

 و از زمین آتش روئید

 و از اسمان آتش بارید

 تو تشنه ی اب گردی

 و نه آتش

 و بعد عمری گداختن از غم نبودن

 کسی که تا بود از غم نبودن تو می گداخت...

                             دکتر شریعتی