دلنوشته

من اینک روی نیمکت ایستگاه اتوبوس  در حیاط دانشگاه نشسته ام  و بچه هایی که از شدت سرما  دوان دوان خود را به اتوبوس می رسانند حیرت زده نگاهم می کنند و گاهی یکی از سر دلسوزی بانگ بر می آورد: دوست من اتوبوس می رود  نمی آیی؟ و من سرم را بلند میکنم و با لبخندی  دلسوزیش را پاسخ میگویم  و هم چنان به دنبال بهانه ای برای نوشتن می گردم

بهانه ای برای شروع یک نوشته

سرما سخت سوزان است و باد برگ های دفترم را پریشان میکند  اما من همچنان دوست دارم بنویسم

 ناگاه در حالیکه دستان یخ زده ام قلمم را یاری نمی کند فکری به ذهنم هجوم می آورد اورکا-اورکا  آری بهانه ام را یافتم 

هوا سرد است و بهانه ام سرد

اما حسی که به بهانه ام دارم  دلگرمم می کند

دوست من

دوست داری برایت از بهانه ام بگویم؟

اما نه

خودت حدس بزن

بگذار راهنماییت کنم

با شنیدن بهانه ام درسی از کتاب فارسی دوران دبستانمان در ذهنت ورق خواهد خورد

درسی که می گفت:برگهای زرد و سرخ و نارنجی زیر پای عابران پیاده خش خش می کند

و این اولین آهنگ موسیقی بود که حسش کردم

همیشه پایم را بر روی برگهای خشکیده می گذاشتم تا ببینم آیا آوای خش خشی که کتاب برایم گفته درست است  یا نه

آری دوست من

بهانه ی نوشتنم  پاییز است

میدانم که پاییز را خوب می شناسی

شاید به رسم قدیم اولین چیزی که با شنیدن پاییز افکارمان را به آغوش می کشد یاد بی قراریها و شور ونشاط و  خاطرات  روزهای اول  دوران مدرسه مان باشد

شیطنت هایمان یادت می آید

سرود باز باران با ترانه یادت هست

من الان هم موقع برگشن از دانشگاه زیر باران بی تاب پاییزی  همین سرود را زمزمه میکنم

بهانه ام پاییز بود اما از مدرسه گفتم

تقصیر من  نیست من نیز به رسم قدیمش تا گفتم پاییز حرفهایم بوی مدرسه به خود گرفت

دستهایم یخ زده،سرم را زیر شال گردنم  فرو کردم تا نفس هایم گرم شود اما بخار دهانم شیشه ی سرد عینکم را مه آلود کرد

اما  باز بگذار برایت بنویسم

از فصل رویش  افکارمان برایت بنویسم

شروعش از پاییز بود

اما یادت هست که جایی به پایان رسیده باشد؟

منکه به یاد نمی اورم

دوست من

بگذار تمام فصول شاهد شکفتن افکارت باشند

چرا که اندیشه تنها گلی است که در باغچه ی ایمان برای شکفتن به هیچ فصلی نیاز ندارد هر چند آغاز رویشش از پاییز باشد

دوست دارم آخرین جمله ای که برایت می نویسم این باشد

درخت اندیشه ات  بارور

باغچه ی ایمانت پرشکوفه

یا علی

شب یلدا

به شب های بلند یلدای پر از درد قسم

همه آرزویم این است که به تو رسم

بیا فراموش نکنیم

همه دردهای بی هم بودن را

همه ی آن شبهایی که بدون هم برایمان

شب یلدا بود

تاریک بود

سرد بود

و پر از غم

حال که باهمیم

یک شب یلدا داریم

روشن است و

گرم است و

پر از شادی

پس بیا قدرش بدانیم

خدایا صد هزار شتر کنجد بار

بر هر دانه شکرت یا غفار

                                     duzal

دلم گریه می خواهد

غم دوری چنان کرده که حتی گریه های بی امانم گریه میخواهد

ن شب دارم نه خواب در چشمم

نمی دانم که این غم از دل تنگم چه می خواهد

شب و روزم یکی گشته

قد سروم دوتا گشته

بیا بنگر خدای من

بگو آخر که این بغض از گلوی من چه می خواهد

فغان و زاریم هر دم به دور دست تو پیچید

مزن زخمه به ساز دل مگر این بی نوا از  تو چه می خواهد

                                                                          duman

روزها از پس هم می گذرند

روزها از پس هم می گذرند

و دلم شکوه گر است

که چرا بی تو

و تو می خندی

به همه غصه و دلواپسی و زخم تنم

ای خدا پر ز غمم

که فلک چید دوتا بال و پرم

و زمین گیر شدم

در نهان خانه ی دل سوختم و آب شدم دم نزدم

که مبادا

خنده از صورت تو محو شود

                         duman

                                                                   2:15 بامداد

خنده ی زخم هایم

ببین دل را غریبانه

                       در اوج درد

                                زخمهایش به روی تو می خندد

قدم در راه

              همی دشوار

                           برهنه پا

                                 بدون مکث

                                             می تازد

بیا یک دم

          کمی مرهم

                         به روی زخم پایم نه

اگر آیی به نزد دل

                       ز سمت مهر

                               بدان این دل

                                            بدون می

                                                 شود مست صدای نی

همی رقصد

             همی کوبد

                      بدان جایی

                            که جان بازد

                                        به دستانت

                                                    به چشمانت

duman

دلتنگی در سکوت

بغض که می شکند

سکوت طنینش را می گستراند

هر از گاهی نتی غم آلود نواخته میشود و تمام می شود

و دوباره سکوت

سکوتی به پهنای صورت

به دردناکی دشنه در سینه

لبها نیز دوخته شده

فقط سکوت

سکوتی آمیخته با دلتنگی

دلتنگی آمیخته با انتظار

دلتنگ که می شوی

یک واژه ی دور از انتظار

یک لحظه فاصله

می شکند دلت را

می شکند بغضت را

بغضم آبستن سکوت است

خدایا.............می شنوی؟

                                          duman

آرزوی شب تولد

و امشب فرا رسید

شب زمینی شدنت

شبی که تو آنرا جشن خواهی گرفت

درکنارهمه اما بی من

می خندی اما بی من

می رقصی اما بی من

و من اینجا بی تو

و چه بی من ها و بی توها از پس هم می گذرد

می گذرد و بجایی میرسد که تو باید شمع تولدت را فوت کنی

واگر در آرزوهایت جایی نداشته باشم بی شک به مانند شمع تولدت محکوم به خاموشیم

duman

تقویم دل

در تقویم دلم یک روز علامت دارد

انگار از روز مهمی حکایت دارد

یک چیز بگویم شاید باور نکنی

از بیست وشش سال جدایی شکایت دارد

                                           Duman

کجایی

کجایی؟

        چرا دیگر لب پنجره نمی آیی

                     دیگر نغمه ی باران نمی خوانی

شنیده ام در حبص خود را بستی به تخت

می خواهی ترک کنی؟

چه را؟ که را؟

آری باید ترک کرد عادت بد را

نمیدانم چرا تو می خواهی ترک کنی  اما من درد می کشم

                                                                                   duman

قاصدک

قاصدک را خواندم

که بیاید وبگویم غم دل

او برد بر دلدار

نتوانستم که بگویم

هرچه غم بود گریستم

من چه میدانستم

قاصدک خیس شود میمیرد

                                                 duman

می نویسم

بازهم قلم بدست شده ام

نمیدانم این قلم چشمانم را تر می کند یا تا چشمانم تر می شود قلم بدست می شوم

هرچه هست می نویسم...  فقط می نویسم

یاد ندارم چیزی که نوشته باشم راپاک کنم

آنچه از دل برآید لاجرم درست است

وچون درست است بردل می نیشیند

یعنی این بار از چه خواهم نوشت؟!؟!

عجب سوالی!!!

مگر موضوعی دارم غیر از.........غیر از"تو"

وای... دوباره کاغذ خیس شد...

                                             duman

سکوت مبهم

یکی می پرسد اندوه تو از چیــست؟؟؟

سبب ساز سکوت مبهـــــمت کیـــست؟؟؟

برایش صادقانه می نویسم...

برای آنکه باید باشد و نیســـت!!! ..

دور شدی

تا فاصله زیاد می شود

آنرا از چشم من می بینی

هیچگاه نمی پنداری

که شاید تو عقب گرد داری

یک قدم ازمن پیشروی

ده قدم از تو عقب گرد

خسته ام

ولی باتمام خستگی ام

                 آنقدر خواهم آمد

                        تا در ده قدمیت شاهد از پادر آمدنم باشی

                                                                duman

اینانیرمی؟

غمیم پنهان توتاردیم من ، دئدیلر یاره قیل روشن

دئسه م او بی وفا بیلمم ، اینانیرمی؟ اینانمازمی؟

شب هیجران یانار جانیم ، توکر قان چشم گیریانیم

اویادیر خلقی افغانیم ، قارا بختیم اویانمازمی؟

گول رخسارینه قارشو ، گوزومدن قانلی آخار سو

حبیبیم فصل گول دور بو ، آخار سولار بولانمازمی؟

فضولی رند شئیدادیر ، همیشه خلقه روسوادیر

سورون کی بو نه سئودادیر ، بو سئودادان اوسانمازمی؟

                                فضولی

یاعلی

یاعلی تروقسم به فاطمه

بمن بگو

منکه چاه ندارم چه کنم