برایش از دلم گفتم

برایش قصه از آوارگی مجنون گفتم

                                       قصه ی پاکیه لیلی

                                                      از مهربانی و نامهربانی

 گفتم برایش از شبی که شکستم

                                   از سوختنم؛ نرفته برگشتنم

گفتمش نگو خداحافظ

                         گفت وبااین سخن آتشم زد

من همان سرو کوهیم(آردیج)

همان سرو روییده بر سنگ سخت

همان سرو قامت کشیده در آسمان

حال ببین مرا

تبر زد بر تنه ی رنجور و خسته ام

 قامتم را دوتا کرد وشعله ورم

از درون سوختم و سوختم

فریاد زدم و آهم از نهان برخاست

روبه خدا کردمو گفتم...گفتم.... از عمق دل گفتم

آللاه! تو که می دانی

نامهربانی آفتابم را گرفت و رهایم کرد در دله تاریک شب

پس با خود ببر مرا

ببر این غریبه را

ببین دستانم خالیست ؛؛؛؛؛با خود هیچ نمی برم

وایستا دنیاااااااا! من می خوام پیاده شم

                                                                duman